Zagrajmy! Pędzące żółwie

Na miły początek – miła gra. „Pędzące żółwie” to żadna nowość. Wręcz przeciwnie; gra bije rekordy popularności i zna ją chyba każdy, kto choć trochę interesuje się planszówkami. Jej autorem jest słynny Reiner Knizia, przez wielu uważany za jednego z najlepszych projektantów gier na świecie. 

Bardzo kolorowa (i, moim zdaniem, piękna) oprawa graficzna gry i żółwia tematyka od razu nasuwają skojarzenie z grami dla dzieci. Tak, wydawca zapewnia, że dzięki uproszczonemu wariantowi gry, w „Pędzące żółwie” zagrać może już pięciolatek, a ja dorzucę do tego, że nawet dobrze poprowadzony trzylatek poradzi sobie z najprostszą wersją zasad (na przykład poprzez ujawnienie koloru żółwi, którymi zmierzamy do mety) i z pewnością będzie to znakomita i wartościowa rozgrywka dla młodych graczy. Uleganie niesłusznemu wrażeniu, że gra jest zbyt prosta, zbyt dziecinna i w ogóle „nie dla mnie” byłoby jednak dla niej bardzo krzywdzące. Śmiało mogę powiedzieć, że „Pędzące żółwie” to jedna z moich ulubionych gier, która nie posiada swojego miejsca na półce i od kilku już lat pudełko z kolorowymi gadami nie znika z mojego stołu, jest bowiem w użyciu dosłownie codziennie. A grają w nią tylko dorośli, choć najmłodszy członek rodziny bacznie się przygląda i, mam nadzieję, wdraża mimochodem. Bo co to będzie za przyjemność zagrać w trójkę!

Zawartość pudełka

Każdy z graczy losuje kolor żółwia, którym, jeśli dotrze do mety jako pierwszy, zwycięży. Cała zabawa polega jednak na tym, że kolor własnego pionka trzymamy przed innymi graczami w tajemnicy. Istotne jest więc w grze blefowanie i na tyle umiejętne manewrowanie poszczególnymi żółwiami, aby inni jak najpóźniej zorientowali się, którym z pionków tak naprawdę zmierzamy do zwycięskiej sałaty. Za pomocą kart ruchu poruszać możemy wszystkimi żółwiami, które chodzą do przodu i do tyłu, a mając na grzbiecie innych kompanów – zabierają ich ze sobą (zwycięża żółw znajdujący się na górze). Karty otrzymujemy losowo, ale losowość ta nie determinuje całej naszej rozgrywki. Oczywiście, w skrajnych przypadkach może się zdarzyć tak, że czysty przypadek udaremni nasze zwycięstwo, jednak równowaga jest tutaj zachowana. Najczęściej, poprzez zbieranie odpowiednich kart „na potem” zaplanować możemy swoją strategię. W ostatnim momencie nieodpowiedni ruch przeciwnika może jednak odwrócić sytuację o 180 stopni. Rodzi to sporo zabawnych sytuacji i wiele emocji. Jeśli domyślamy się tożsamości innych graczy, możemy im mocno zaszkodzić. Rozgrywka trwa zazwyczaj dziesięć minut, rzadko przeciągała się do pudełkowych dwudziestu.

Uwielbiam „Pędzące żółwie”! Nieustannie obecna jest tu atmosfera wyścigu, co sprawia, że gra jest niezwykle dynamiczna i ciągle coś się w niej dzieje. Trzeba być czujnym, żeby nie tylko zachować w tajemnicy własny kolor żółwia, ale także odgadnąć kolory przeciwników. Każde niekorzystne dla nas posunięcie należy od razu dostosowywać do własnych potrzeb, ale tak, żeby inni tego nie zauważyli. Największa siła gry tkwi w jej minimalizmie. Szczątkowa zawartość pudełka, która na początku rozczarowuje, okazuje się być ogromną zaletą. Rozgrywka jest nieskomplikowana, lekka i wywołuje naprawdę dużo śmiechu. Nie wymaga uruchamiania skomplikowanych procesów myślowych, ale jednocześnie nie jest banalna. To naprawdę sztuka stworzyć coś tak uniwersalnego i dobrego w swej prostocie. Brawo panie Knizia!

Gra dostaje soczyste 6 i szczerą rekomendację od Wolanda, który kładzie się tylko na wyjątkowych grach!  

Pędzące żółwie. Wyścig do sałaty
Autor: Reiner Knizia
Wydawnictwo: Egmont
Liczba graczy: 2-5
Wiek: 5+
Czas gry: 20 minut