Zagrajmy! Splendor

„Splendor” to gra, którą znam od niedawna i która w bardzo krótkim czasie wskoczyła na podium moich ulubionych rozrywek. 

Zawartość pudełka

„Splendor” można polubić od samego początku. Jego instrukcja mieści się na jednej stronie i nawet największy laik nie będzie miał problem ze zrozumieniem zasad. Razem z pudełkiem dostajemy też sporo innych, drobnych przyjemności. Grafiki na kartach są piękne, a żetony ciężkie; bardzo przyjemnie trzyma się je w dłoni, wydają też rozkoszny stukot. Gra jest niezwykle prosta. Zbieramy klejnoty, za które następnie kupujemy karty. Na kartach są punkty. Kto jako pierwszy zbierze 15 – wygrywa. 

Ta gra uzależnia. Pewnie czytacie sobie opis i myślicie, że co ja tu gadam za głupoty, przecież w zwykłym pasjansie więcej się dzieje. Coś w tym jest. Mimo umownego tematu gry, jakim jest renesans, kupcy i klejnoty – klimatu się tu nie odczuwa, nie zapewniają go nawet ilustracje na kartach. Przypomnijmy, że klimat w grze nie jest dla mnie ważny, więc nie uważam tego za wadę. „Splendor” to po prostu gra o kolorach (nazw poszczególnych klejnotów nawet się nie używa, co chwile podają za to zdania „biorę czerwony”, „dwa niebieskie dla mnie”). Mimo wszytko gra wciąga, jest coś fascynującego z tym zbieraniu punktów, ma się to ochotę robić bez przerwy. I postukać żetonami też się ma ochotę, myślę, że to nie bez znaczenia. :)

Choć porównania do pasjansa cisną sie same, zaznaczyć pragnę, że losowości w „Splendorze” naprawdę niewiele. Oczywiście, kolejne karty pojawiają się przypadkowo, ale jest ich widocznych zawsze tak dużo, że przykrych rozczarowań nie będzie. Gracz od początku zaplanować musi swoją strategię, która – przy odrobinie szczęścia – pozostanie niezmienna aż do samego końca. Warto tak zbierać karty z niższych poziomów, aby za ich pomocą jak najszybciej zdobyć cenniejsze. Sporo jest więc w „Splendorze” planowania, strategii i decydowania. 

Rozgrywka dwuosobowa różni się jedynie ilością wykorzystanych arystokratów oraz żetonów, przebiega jednak tak samo. Jest nieco mniej emocjonująca niż gra z większa ilością osób. Ryzyko tego, że ktoś podbierze nam upatrzoną kartę w zasadzie nie istnieje – jest ich zbyt wiele. Kiedy na najciekawsze karty czyhają jeszcze trzy inne osoby, emocje sięgają zenitu, a paznokcie obgryzają się same. 

Tak się zazwyczaj kończą nasze rozgrywki...

Słówko o strategii. Karty rozwoju (te z punktami) występują na trzech różnych poziomach. Każdy kolejny wymaga zapłaty większą ilością klejnotów. Większość kart z poziomu pierwszego w ogóle nie jest punktowana, zbiera je się jedynie po to, żeby zdobywać klejnoty (którymi można następnie płacić). Nie będę się wdawać w szczegóły, bo akapit ten kieruję raczej do osób, które znają zasady. W żadnej z moich rozgrywek nie zdarzyło się jeszcze tak, żeby ktoś zebrał kart na tyle dużo, aby odwiedził go arystokrata. Pozostali oni dziewiczy i nietknięci. Wszystko wynika ze strategii, którą ja i – siłą rzeczy – także gracze, którym tłumaczę zasady przyjmujemy. Nie zbieramy w ogóle kart niepunktowanych. Dobra, zdarzają się jedna lub dwie, ale zazwyczaj pierwszego poziomu się nie tyka. 15 punktów zdobywa się natomiast szybko, stosunkowo małą ilością kart rozwoju. Rozmawiałam nawet o tym z osobami, które też często grają w „Splendor”. Maja (pozdrawiam Maję!) powiedziała, że to niemożliwe, że nie da się tak grać, że na pewno robię coś źle i że u niej czasami nawet kończy się stos pierwszego poziomu. Potem zobaczyłam u Cytrynny (o, TUTAJ), że u niej też na stole same blotki i ona też mówi, że inaczej się nie da. Ogłosić więc pragnę, że owszem – da się! Trzeciego poziomu faktycznie nie uda się kupić samymi żetonami, ale drugi – czasami wcale nie dużo droższy niż pierwszy – jak najbardziej. Dziwi mnie ogromnie, że nikt tak nie gra, dla mnie ta strategia jest oczywistą oczywistością. Na dodatek jeszcze nigdy (sic!) nie zdarzyło mi się w Splendor przegrać. Nigdy! Ciekawa jestem czy są tu inni gracze, którzy grają w ten sposób. Jeśli tak – koniecznie się odezwijcie! :) 

Wygrana partia. Tylko jedna karta bez punktów!

„Splendor” oczywiście polecam. To gra prosta, którą zrozumie każdy niedzielny gracz (a nawet ktoś taki, kto nie grywa wcale; patrz: moja mama - pozdrawiam mamę!). Gra jest przyjemna, wciągająca i długo się nie znudzi. 

Splendor
Projektant: Marc André
Ilustrator: Pascal Quidault
Wydawca: Rebel.pl
Liczba graczy: 2 - 4 osoby
Wiek: 10+
Czas gry: 30 minut