Jak odpieluchować dziecko? Post nocnikowy

Każdy ma coś. Niektórzy nie mogą patrzeć na trzyletnie dziecko przy piersi, nazywając sytuację taką zboczeniem, inni nie rozumieją jak dwuletnie dzieci wciąż mogą używać smoczka. Mnie natomiast razi duże, samodzielne dziecko, które wciąż korzysta z pieluchy. Kiedy widzę wystrojoną w haendemy i inne zary dwulatkę, która pełnym zdaniem mówi o tym, że chce jej się kupę, po czym kupę tą robi w pampersa, to nie potrafię zakwalifikować tego inaczej niż sytuację patologiczną. Wczesne odpieluchowanie własnej córki postawiłam sobie więc jako główny cel mojej macierzyńskiej misji.

Lindgren i wojna. „Dzienniki z lat wojny 1939-1945"

Było o wojnie (KLIK!) i tematykę wojenną w literaturze pociągnę jeszcze dalej. W ubiegłym miesiącu bowiem, nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia, ukazały się nigdy wcześniej niepublikowane dzienniki wojenne Astrid Lindgren. Lindgren i wojna? Ano tak.

O tym, jak dokarmiłam dziecko

Byłam zarozumiała i przemądrzała. Wydawało mi się, że zjadłam wszystkie rozumy. W drugiej dobie po cesarskim cięciu doświadczyłam nawału pokarmu, mleko lało się wartkim strumieniem, córka ssała chętnie i umiejętnie. Po dziesięciu minutach, najedzona  i zadowolona – zasypiała. W dniu wypisu ze szpitala odzyskała już swoją masę urodzeniową. Gromadzić mogłam zapasy mleka, bo wystarczyło pomyśleć o dziecku, aby pokarm, pod silnym ciśnieniem, sam zaczynał płynąć. Nie miałam kryzysów ani wątpliwości. Moja laktacja przebiegała bez żadnych problemów i komplikacji. Tym razem było inaczej.

Wspomnienia z drugiego porodu

Udało się, urodziłam! Tym razem bez traum i dramatów. Zgodnie z planem, tak jak chciałam.

Wszystko inaczej, zupełnie tak samo

Przyszedł na świat cztery dni po terminie. Siłami natury, tak jak to sobie wymarzyłam. 57 centymetrów, 4600 gramów, 10 punktów, z bujną fryzurą. Nie wiem po kim taki tłusty.

Ostatnio przeczytane #5

Ostatni miesiąc to wojna w moich lekturach, potraktowana jednak w najróżniejszy sposób. Od przerażających wspomnień dzieci, poprzez powieść o zabarwieniu romansowym, aż po groteskę będącą manifestem pacyfizmu.  

Boję się

Jest dokładnie tak jak ostatnio: poród zbliża się wielkimi krokami, a mnie paraliżuje niemoc. Nie mogę się na niczym skupić. Nie piszę (co boleśnie widać na blogu), nie czytam, nawet oglądając film myślami jestem gdzieś bardzo daleko. Snuję się z kąta w kąt, nie mogąc sobie znaleźć miejsca. Dni ciągną się zadziwiająco powoli. Wolny czas przecieka mi przez palce pozostawiając z tym okropnym, przytłaczającym poczuciem zmarnowanych szans. Obok zniecierpliwienia pojawia się coś nowego: strach.